Υπηρεσίες

Απεντόμωση ή pest control ορίζεται ως η ρύθμιση ή διαχείρηση ή εξολόθρευση ενός οργανισμού που ορίζεται ως παράσιτο και μπορεί να θεωρηθεί επιζήμιο για την υγεία, την οικολογία ή και την οικονομία ενός ή μιας ομάδας ανθρώπων.

Τα έντομα εμφανίστηκαν πριν 250 εκατομύρια χρόνια. Στους πρώτους ανθρώπους η δράση των εντόμων δεν επηρέαζε τις καλλιέργειες, που άλλωστε δεν υπήρχαν, επηρέαζε όμως την καθημερινή τους ζωή, καθώς τα έντομα είναι και ενοχλητικά και φορείς πολλών και ποικίλων ασθενειών. Ως τρόπους αντιμετώπισης οι πρωτόγονοι άνθρωποι χρησιμοποίησαν τις μεγάλες φωτιές με πολύ καπνό, που απωθούσε τα έντομα, αλλά και την επικάλυψη του σώματός τους με λάσπη ή σκόνη, όπως κάνουν σήμερα για τον ίδιο λόγο οι χοίροι και οι ελέφαντες. Αυτού του τύπου τα εντομοκτόνα σήμερα κατατάσσονται στα εντομοαπωθητικά.[2] Ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούνται, επίσης, καλύμματα κρεβατιών με λεπτό διάφανο ύφασμα, κυρίως σε κούνιες βρεφών ή μικρών παιδιών αλλά και σε περιοχές με πολλά ιπτάμενα έντομα, που παρεμποδίζουν την είσοδο ιπτάμενων εντόμων και αποκαλούνται “κουνουπιέρες”.

Όταν σημειώθηκε η “αγροτική επανάσταση”, δηλαδή οι άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν τη γη διαπίστωσαν ότι πολλές φορές η συγκομιδή υφίστατο ζημιές ή μεγάλες καταστροφές από επιδρομές εντόμων. Ως πρώτο εντομοκτόνο χρησιμοποιήθηκε το φυσικό θείο, το οποίο επιπασσόταν σε μορφή σκόνης επάνω στα φύλλα των φυτών – αναφέρεται χρήση του από τους Σουμερίους ήδη από το 4500 π.Χ. Πολύ αργότερα άρχισαν να χρησιμοποιούνται τοξικές ουσίες, όπως το αρσενικό και ενώσεις του υδραργύρου και του μολύβδου. Στην Κίνα οι καλλιεργητές χρησιμοποίησαν άλλα έντομα, όπως μυρμήγκια για να εκδιώξουν τα βλαβερά, ενώ σε όλες τις περιοχές προσπαθούσαν να διώξουν τις ακρίδες κάνοντας ισχυρό θόρυβο.[3] Τον 17ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε η νικοτίνη που εξαγόταν από τα φύλλα του καπνού, ενώ τον 19ο αιώνα γενικεύτηκε η χρήση του πύρεθρου (γνωστού από πολύ παλαιότερα), εντομοκτόνου ουσίας που παράγεται από το χρυσάνθεμο, και ανακαλύφθηκε η ροτενόνη που εξάγεται από τις ρίζες ορισμένων τροπικών φυτών.

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: Στρατιώτης ψεκάζει συνάδελφό του με DDT για να εξοντώσει παρασιτικά έντομα.Το 1874 συντέθηκε για πρώτη φορά το DDT (διχλωροδιφαινυλοτριχλωροαιθάνιο), του οποίου όμως οι εντομοκτόνες ιδιότητες παρέμειναν άγνωστες μέχρι το 1939. Τις εντομοκτόνες ιδιότητες του DDT ανακάλυψε ο Ελβετός χημικός Πάουλ Χέρμαν Μύλλερ (Paul Hermann Müller), ο οποίος το 1948 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ για τη Φυσιολογία και την Ιατρική γι’ αυτή του την ανακάλυψη[4]. Το DDT χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα για την καταπολέμηση των εντόμων (φορέων) που μετέδιδαν την ελονοσία και τον τύφο κατά το δεύτερο ήμισυ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τις συμμαχικές δυνάμεις, ενώ από το 1945 και ύστερα κυκλοφόρησε και για αγροτική – οικιακή χρήση. Στην Ελλάδα έγινε περισσότερο γνωστό ως “φλιτ”. Αντίστοιχα οι Γερμανοί είχαν εφεύρει εντομοκτόνο για την προστασία των καλλιεργειών από τα έντομα, την απεντόμωση χώρων, όπως αποθήκες και μαζικά μέσα μεταφοράς, αλλά και την απολύμανση ρούχων από παρασιτικά έντομα όπως οι ψείρες, οι κοριοί και τα τσιμπούρια. Το ονόμασαν Κυκλώνα Β (Zyklon . Το εντομοκτόνο αυτό, το οποίο είχε ως βάση το υδροκυάνιο, αλλά κυκλοφορούσε σε στερεή μορφή που εξαχνωνόταν, ήταν τοξικό για όλους τους ζωικούς οργανισμούς γι’ αυτό και κυκλοφορούσε στο εμπόριο με ισχυρή και χαρακτηριστική οσμή, ώστε να αποφεύγεται η εισπνοή του. Στην χωρίς την προειδοποιητική οσμή έκδοσή του (“ohne Warnstoff”) οι Ναζί το χρησιμοποίησαν ως δηλητηριώδη ουσία στους θαλάμους αερίων των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης.

Μετά την χρήση του DDT γενικεύτηκε η χρήση των οργανοχλωριούχων εντομοκτόνων. Ωστόσο, έρευνες για το DDT και την επίδρασή του στην ανθρώπινη υγεία είχαν ξεκινήσει ήδη από το 1940, αλλά ελάχιστη σημασία δόθηκε στα αποτελέσματα των ερευνών αυτών. Μόλις το 1950 η κυβέρνηση στις ΗΠΑ άρχισε να εξετάζει τη λήψη μέτρων κατά της αλόγιστης χρήσης του, η οποία είχε οδηγήσει όχι μόνο στον περιορισμό της αποτελεσματικότητάς του, αλλά και σε περιβαλλοντικά προβλήματα και σε επιδράσεις στην ανθρώπινη υγεία. Το 1955 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ξεκίνησε παγκόσμια εκστρατεία κατά της ελονοσίας βασιζόμενος κυρίως στο DDT, για να καταπολεμήσει τα κουνούπια – φορείς της νόσου. Το 1957, όμως, στις ΗΠΑ οι Τάιμς της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν ένα άρθρο για την ανεπιτυχή προσπάθεια περιορισμού της χρήσης του DDT στην κομητεία Νάσαου της Νέας Υόρκης. Το άρθρο αυτό τράβηξε την προσοχή της βιολόγου – συγγραφέως Ρέιτσελ Κάρζον (Rachel Carson), την οποία ο εκδότης των Τάιμς ενθάρρυνε να γράψει ένα άρθρο πάνω στο θέμα. Η Κάρζον άρχισε να γράφει το άρθρο, το οποίο τελικά κατέληξε στο περίφημο βιβλίο της “Η σιωπηλή άνοιξη” (Silent Spring, 1962). Στο βιβλίο αυτό η Κάρζον καταφερόταν – με επιχειρήματα – εναντίον όλων των εντομοκτόνων (περιλαμβανομένου και του DDT) και των φυτοφαρμάκων, καθώς προκαλούσαν περιβαλλοντικά προβλήματα, κατέστρεφαν την Φύση και δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα στην ανθρώπινη υγεία. Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε το έναυσμα του περιβαλλοντικού κινήματος στις ΗΠΑ. Ο τότε πρόεδρος Τζων Κέννεντυ συνέστησε μια επιτροπή διερεύνησης του προβλήματος, η οποία κατέληξε σε συμπεράσματα σχεδόν ίδια με αυτά της Κάρζον. Ως αποτέλεσμα, η αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA) απαγόρευσε την χρήση του DDT και, ύστερα από αρκετές δικαστικές διαμάχες, η απαγόρευση οριστικοποιήθηκε το 1973 με απόφαση του εφετείου της περιφέρειας της Κολούμπια (District of Columbia).

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί ραγδαία αύξηση των τρωκτικών, κυρίως στα μεγαλά αστικά κέντρα.
Η καταπολέμηση των τρωκτικών είναι αναγκαία καθώς μπορούν να προκαλέσουν είτε υλικές ζημιές είτε να συμβάλουν στην αναπαραγωγή εστιών μόλυνσης σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους.
Για την καταπολέμηση τους, είτε πρόκειται για οικιακά ποντίκια είτε για αρουραίους, χρησιμοποιούμε ειδικά δολώματα, εγκεκριμένα απο το Υπουργείο Γεωργίας, συνοδευόμενα απο τα δελτία δεδομένων ασφαλείας (M.S.D.S).
Τα δολώματα περιέχουν ειδικές δραστικές ουσίες και τοποθετούνται σε δολωματικούς σταθμούς.

Η τοποθέτηση δολωμάτων σε σταθμούς κρίνεται απαραίτητη για τους εξής λόγους:

• Τα τρωκτικά ακολουθούν πάντα τις ίδιες διαδρομές.
• Οι αρουραίοι τρέφονται πάντα σε προφυλαγμένα μέρη.
• Τα μυοκτόνα δολώματα είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο και τα κατοικίδια
  ζώα και μόνο με αυτό τον τρόπο αποφεύγονται οι κίνδυνοι δηλητηριάσεων.
• Τα δολώματα προστατεύονται από την ηλιακή ακτινοβολία και την υγρασία ή άλλους παράγοντες που θα μπορούσαν να τα αλλοιώσουν και να μειώσουν την αποτελεσματικότητα τους (ελκυστικότητα-δραστικότητα).

Οι δολωματικοί σταθμοί κλειδώνουν, σύμφωνα με την οδηγία HACCP 93/43 της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η τοποθέτηση δολωματικών σταθμών γίνεται σε εξωτερικούς χώρους, υπο την επίβλεψη του υπεύθυνου επιστήμονα.
Εν’ τούτης αν κριθεί απαραίτητο τοποθετούνται σταθμοί με τροφικά δολώματα ή μηχανικές παγίδες σύλληψης τρωκτικών κατόπιν εξέτασης του υπέυθυνου επιστήμονα.
Κατά τον μηνιαίο έλεγχο των δολωματικών σταθμών, γίνεται αντικατάσταση όλων των δολωμάτων και καταγραφή των παρατηρήσεων στο μηνιαίο δελτίο μυοκτονίας.
Τέλος, κάθε τρίμηνο δίνεται στον πελάτη μια τριμηνιαία έκθεση ελέγχου μυοκτονίας, βασισμένη στα ποσοστά κατανάλωσης των δολωμάτων και στο τελός του χρόνου γίνεται ετήσιος έλεγχος μυοκτονίας για την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας των εργασιών αλλα και τυχών εφαρμογής νέων μέτρων αντιμετώπισης.

Τα κρούσματα λοιμωδών ασθενιών τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται όλο και περισσότερο σε χώρους όπως σχολεία, νοσοκομεία, φυλακές κτλ.

Ιδιαίτερα στα σχολεία ο αριθμός των κρουσμάτων τέτοιων ασθενειών παρουσιάζεται ιδιαίτερα αυξημένος
Στους χώρους αυτούς η υγειονομική επέμβαση με κατάλληλα σκευάσματα καθίσταται αναγκαία προκειμένου να περιοριστεί ο κίνδυνος εκδήλωσης λοιμωδών νοσημάτων.

Μια κατάλληλα σχεδιασμένη υγειονομική εφαρμογή καταπολεμά ιούς και μικρόβια που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εστίες μόλυνσης και να αποτελέσουν κίνδυνο για την δημόσια υγεία και προφυλάσσει τον χώρο μέχρι την επόμενη προγραμματισμένη εφαρμογή.

Τα σκευάσματα που χρησιμοποιούμαι καταπολεμούν αποτελεσματικά τους ιούς της γρίπης και της ηπατίτιδας, τα μικρόβια της μηνιγγίτιδας καθώς και πλειάδα άλλων βακτηρίων και μυκήτων. Πρόκειται για μη τοξικά σκευάσματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους, με εξαιρετική ικανότητα διείσδυσης ακόμη και στα πιο απρόσιτα σημεία ενός χώρου καταπολεμώντας όλο το φάσμα των πιθανών εστιών. Η υψηλή βιοδιασπασιμότητα τους τα καθιστά ακίνδυνα για το πλαστικό, το ξύλο, τα μεταλικά αντικείμενα ενώ χρησιμεύουν και σαν αποσμητικά χώρου. Τα σκευάσματα είναι εγγεκριμένα από τον ΕΟΦ.